مقاله به قلم: موسی احمدی زاده-بوشهر
عکاس درون تصویر از زمینه خود برای نقاب کردن ویرانی های جنگ بهره می برد .
یک صحنه دراماتیک که توسط میشل ناش در سال( هزارو نه صد وچهل وشش) یک سال بعد از جنگ جهانی دوم در ورشو لهستان ثبت شده است .
ثبت عکس از زنی با لباس زمستانی و امتداد نگاهی خیره به لنز، در کنار ویرانه های پشت پرده ،که به صراحت از بی پردگی، بحران و ستیز با واقعیت سخن می گوید . در این میان ورشو کانون تجاوز و متحمل بالاترین میزان تلفات به خود گرفته است و زنان زیادی قربانی عواقب این جنگ شده اند .
(جان سارکوفسکی در کتاب نگاهی به عکس ها می نویسد: اگر ما در محل وقوع حادثه ای که موضوع عکسی شده حاضر بودیم متوجه میشدیم غالبا معنای عکسها نسبت به معنای خود حادثه کاملا متفاوت است .)
رابطه شناخت از موضوع توسط عکاس درون عکس، با لبخند رضایت بخش زن و وفق دادن چهره او با پس زمینه سر سبز ، نمایان تر می شود . انگار موفقیت با شکوهی در چهره زن نمایان شده است پرده عکس را به دو قسمت نابرابر برای قضاوت تقسیم کرده، که در مشاهده ای دقیق و زمانی مناسب توسط عکاس خلق شده است.
دراماتیک بودن عکس میشل نارش زمانی صریح ترخودش را نشان می دهد که ویرانی های پشت پرده به همراه لحظه ثبت عکاس درون تصویر، در کنار هم قرار گرفته و زن هسته اصلی این اتفاق را شکل داده است .
میشل ناش از کلیت ثبت این لحظه، ابتدا مسئله بحران بعد از جنگ را نمایش میدهد که رفتار انسانها در محیط زیسته خود که دچار ویرانگی ناشی از جنگ شده اند، چگونه خواهد بود. در جستجوی بعدی شکل مواجهه با محیط نمایان می شود و اثر پیش رو بحث انتخاب را وسط می کشد که آیا زن پرده را برای زمینه عکس خود برگزیده است ؟ آیا ناخواسته و یا به پیشنهاد عکاس پذیرفته است ؟
به نظر نگارنده وقتی عکاس از نگاه عینی فاصله می گیرد و ادارک و زیستن با موضوع را در حس و ضمیر ناخوداگاه خود هم سو می کند به یک انسجام بهتر در راستای کشف معنا و مفاهیم ذهنی از موضوع، در نگاه شخصی خود می رسد.
لایه های معنایی در عمق اثر سرشار از هماهنگی و تناقض است . عکاسی در قاب عکاسی دیگر که هر کدام بر اساس درک و تجربه زیسته اش، حرف خود را به تصویر می کشند . اثر میشل ناش تنها یک تصویر مستند گونه و عینی نیست او تفسیری عمیق از اثری واقعی دارد که پای مفاهیم ذهنی را وسط می کشد .
از نگاهی دیگر وجود دو قاب نقش پرده سورئال و پس زمینه رئال در کنار هم، همانند جدال و تقابل هنر نقاشی با عکاسی در یک قاب ترسیم می شود که به دنبال خود فرا واقعیت وحقیقت را همزمان با هم پیش می برد با این تفاسیر می توان اذعان کرد عکاس درون تصویر در تلاش برای کسب بازنمایی واقعیت از نگاه خود است و میشل ناش خالق این تصویر در تلاش برای اشکار سازی فضای حقیقی حاکم در لحظه مناسب است و هر کدام زمانی برای ثبت را، با تعریف خود معنا می کنند
نمایش زیستنی سازه های بر افراشته و ساختمان های بمباران شده از یک منظره شهری پوشیده از برف ، شاهد واقعی از مکانی مرده و زمانی از دست رفته است درکی از تکان دهنده ترین رخدادی که هویت سازه های مخدوش شده آن به وسیله پرده تفکیک شده است.
پرده شمایلی بزک شده برای زن ندارد بلکه تکه ای از امید القا شده به درون خود برای رهایی از کابوس های تلخ گذشته را به نمایش می گذارد.تنها چیزی که زن از سردی فضای ملتهب بعد از جنگ به تصویر نهایی خود انتقال می دهد شاید همان تبسم و لباس های زمستانی اش مقابل لنز دوربین باشدکه با یک پرده و ثبت یک عکس برای خود و آیندگان به یادگار می گذارد.
تاریخ جنگ های جهانی تا به امروز نشان داده است که دوربین عکاسی جدا از کارکرد های خود در زمینه اطلاع رسانی، ثبت سندیت، جمع اوری اطلاعات تصویری و دیگر مباحث کاربردی از جهتی دیگر عنصری خطرناک برای جنگ افروزان بوده است .
افشاگری های تصویری تبعات بحرانی جنگ، روی دیگری از موج روانی این نا هنجاری بشری ست که دوربین میشل ناش از آن بی بهره نمانده است.او بارویکردانسان دوستانه، با ثبت این آگاهی از نگاه درونی خود، به قدرت برجسته تبعات جنگ در جهان پیش رو پرداخته است.
تیرماه 99
موسی احمدی زاده-بوشهر
نوشته بررسی یک عکس از میشل ناش (بحران بعد از جنگ) اولین بار در سایت عکاسی. پدیدار شد.
){kind=link}